บทที่ 7 หาเรื่อง
คณะดิจิทัลมีเดียและศิลปะภาพยนตร์ ปี 4
“นับดาว!!!”
“ดีใจจัง!!”
“อะไรของแกยัย มะเหมี่ยว!”
นับดาวที่เพิ่งเดินเข้าห้องเรียนหลังจากเพิ่งไปรายงานตัวจ่ายค่าเทอมที่งานทะเบียน ถึงกับต้องส่ายหัวเมื่อเพื่อนรัก เดินเข้ามากอดเหมือนไม่ได้เจอกันนานเป็นชาติทั้ง ๆ ที่ก็เพิ่งจะคุยแชตกันเมื่อคืน!
“ก็แค่ดีใจ! ว่าแต่เตโชไปไหน?”
เพื่อนสาวชะเง้อคอยาวมองไปที่ประตู
“จะไปรู้เหรอไม่ได้มาด้วยกันสักหน่อย!”
นับดาวต้องถอนหายใจกับเรื่องนี้เพราะเพื่อน ๆในห้องต่างคิดว่าเธอกับเตโชกำลังคบกัน
“ก็แกสองคนเป็นแฟนกันนิ!”
มะเหมี่ยวพูดอย่างไม่คิดอะไร
“ฟังนะ! ฉันกับเตโช! เราไม่ได้เป็นแฟนกันเราเป็นเพื่อนกัน! เข้าใจไหม!”
นับดาวพูดออกไปอย่างชัดเจน จนเตโชที่กำลังจะเดินเข้าห้องถึงกับต้องชะงัก!
“อ้าว! เต!”
น้ำตาล เพื่อนในกลุ่มลูกคุณหนูสวยหวานเอ่ยทักเตโชที่ได้ยินคำพูดของนับดาว เขาถึงกับหน้าเหวอ อึ้งกับคำพูดหญิงสาว ถึงจะรู้ว่าเธอไม่เคยคิดกับตัวเองเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่พอได้ยินจากปากเธอมันก็ถึงกับเสียความมั่นใจไปเลย
...ฮึ...เจ็บดีเหมือนกันแฮะ!...
แต่เขาก็ได้แต่คิดในใจส่งยิ้มให้เพื่อน ๆ และทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพราะตัวเองแอบรักเพื่อนสาว นับดาว นางสาว หฤทย์ณิศา เอกอนันต์ เธอที่สวยเก่ง ฉลาด พ่วงตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัย และดาวคณะเป็นที่หมายปองของหนุ่ม ๆ ทั้งมหาวิทยาลัยแต่กลับไม่มีใครเอาชนะใจหญิงสาวได้สักคน
ไม่ว่าชายหนุ่มพวกนั้นจะเข้ามาจีบเธอในรูปแบบไหน แต่เธอก็ปฏิเสธพวกเขาหมดทุกคนเพราะเธอมีเป้าหมายในชีวิต ถ้ายังไม่ประสบความสำเร็จครอบครัวยังไม่สบายเธอจะไม่มีแฟนเด็ดขาด
แต่ผู้ชายพวกนั้นพอได้รู้ถึงฐานะทางบ้านที่มีพ่อเป็นแค่คนสวนจน ๆ พวกเขาก็นึกรังเกียจและไม่สนใจเธอแล้ว จะมีก็แค่เพื่อนรัก อย่างเตโช มะเหมี่ยว และน้ำตาลที่ไม่สนใจเรื่องนี้
แต่สำหรับเธอถึงจะเพื่อนน้อยแต่เกินร้อยแบบนี้ ดีกว่ามีเพื่อนเยอะแต่ไม่มีความจริงใจแบบนี้ก็ไม่เอา!
“งั้นดาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา” ยังไม่สิ้นคำร่างบางก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันทีเพราะอีกแค่ไม่เกิน 10 นาทีจะเริ่มเรียนวิชาแรก
เพราะเธอเป็นถึงหัวหน้าห้องจะเข้าช้ากว่าเพื่อนไม่ได้ ไม่งั้นได้โดนว่า ว่าไม่มีความรับผิดชอบ
...วันแรกของการเรียนดาวจะตั้งใจเรียนนะคะพ่อ...
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปถ่ายครอบครัวเพราะพ่อและน้องคือแรงผลักดันและกำลังใจให้เธอไม่ยอมแพ้กับทุกสิ่งอย่าง!
“สู้!”
เธอพูดให้กำลังใจตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ หลังจากที่ทำธุระเสร็จ แต่แปลกจริงทำไมวันนี้ห้องน้ำมันเงียบและน่ากลัวแบบนี้
...เงียบแบบนี้จะมีผีออกมาเหมือนในหนังไหมนะ!...
เธอได้แต่คิดและนึกขำตัวเองเวลาเข้าห้องน้ำคนเดียวทีไร เจอบรรยากาศวังเวงแบบนี้ชอบนึกถึงแต่เรื่องผี
...ท่าจะบ้า!...
หมับ!!
พรึบ!
ตุ้บ!!
“...อึก!!”
ร่างบางที่กำลังจะก้าวขาออกจากห้องน้ำ แต่กลับถูกมือใหญ่ของใครไม่รู้คว้าเอวดันตัวเธอหลังติดกำแพง
สายตาเย็นชาดุจยอดน้ำค้างแข็ง มองจ้องเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า! อย่างพิจารณา
สองเดือนเต็ม ๆ ที่เขาให้คนสืบตามหาเธอจนสุดท้ายก็เจอตัวเธอจนได้!
“ปล่อย! สิ! นายจะมาจับฉันไว้ทำไมเนี่ย!!” นับดาวดิ้นเมื่อชายหนุ่มในชุดนักศึกษา เจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้ม จับตัวเธอไว้แล้ว
สายตาเขาที่มองเธอมันยิ่งทำให้เธอสงสัย
...มองเหมือนฉันไปฆ่าญาติเขาตายงั้นแหละ
แต่เธอก็ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าพูดต่อกรกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!
“ฮึ!! ไง! ไม่เจอฉันแค่สองเดือนไม่อยากได้ฉันเป็นผัวแล้ว?”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน ยิ่งเสียงหัวเราะในลำคอมันยิ่งสร้างความประหลาดใจให้กับอีกฝ่าย
“พูดบ้าอะไร! ฉันไม่รู้จักกับนายสักหน่อย!” เธอดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการท่อนแขนแกร่งที่กอดรัดเอวคอด พร้อมดันตัวเข้าใกล้จนเธอแทบหายใจไม่ออก
“ฉลาดนิ! ถึงกับลงทุนมาเรียนมหาลัย หวังจะอัปเกรดราคาสินะ หึ!”
“มึงนี่มันทุเรศสิ้นดี!”
ชายหนุ่มยังคงหัวเราะพูดยิ้มกวนประสาทแต่ทว่ากลับมีความดุดัน สายตาเย็นชาเริ่มเปลี่ยนเป็นเลือดเย็นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น!
“อ้าว!! นายสิบ้า! ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อยทำไมมาพูดกับฉันแบบนี้!” เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรง จริงอยู่ที่เป็นคนไม่สู้คนอาจจะขี้อายไปบ้างแต่เจอแบบนี้ใครจะไปทนไหว
…...ขนาดพ่อยังไม่เคยพูดกูมึงด้วยแล้วไอ้บ้าหน้าหล่อนี่กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้? แล้วไอ้สายตาที่มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง!......
สองสายตามองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ปล่อย!! ฉันจะไปเรียน!!”
สองมือดันแผงอกแกร่งอย่างแรงแต่มันกลับไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายกลับไม่ขยับเลยสักนิด!
“หึ...เล่นละครเก่งนิ! ทำเป็นจำฉันไม่ได้แล้วคิดเหรอว่ามึงจะรอด!!”
“ทำอะไรผิดไว้แล้วคิดว่าจะหนีรอดได้หรือไง!!”
หมับ!!
มือสากเอื้อมขึ้นบีบคอระหงอย่างแรง
“ฮื่อ!! ปะ...ปล่อย!”
นับดาวดิ้นทุรนทุรายเมื่ออีกฝ่ายออกแรงบีบจนเธอหายใจไม่ออกและกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“อย่างเธอตายมันง่ายไป! ฉันจะทำให้เธอทรมาน ทรมาน!! ทีละนิด ทีละนิด ค่อย ๆ ตาย! อย่างช้า ๆ”
เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอกำลังจะขาดใจเขาปล่อยมือจากคอ แต่ทว่ากลับล้วงมือเข้ามาใต้กระโปรงนักศึกษา
“แค่ก ๆ ๆ ๆ ฮื่อ!! ไอ้บ้า!! หยุดนะไอ้โรคจิต!” นับดาวที่หน้าแดงก่ำ รีบปัดมือชายหนุ่มออกทันที
“ชะ...ช่วย อุ๊บ!!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ยังไม่ทันจะได้ร้องขอความช่วยเหลือคำพูดของเธอมันก็ถูกกลืนหายไป เมื่อถูกอีกฝ่ายปิดปากเธอด้วยปากเขา
“ฮื่อ!!!”
ตุ้บ!!
มือน้อย ๆ ทุบตีหลังชายหนุ่มแต่นั่นมันยิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์โทสะของอีกฝ่าย
เขาจูบดูดเม้มริมฝีปากบางอย่างแรง ขบกัดด้วยความป่าเถื่อน
ยิ่งเธอดิ้นทุบตีเขาแรงเท่าไรเขาก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากเธอแรงขึ้นเท่านั้น มันแรง แรงจนเธอชาไปทั้งปาก มันบวมเป่งและรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด
“ฮื่อ!!” มือเล็กดันแผงอกแกร่ง เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักตัวเขาแต่ด้วยสรีระร่างกายที่แตกต่างกัน
เขาตัวโตกล้ามใหญ่แล้วดูเธอสิตัวเล็กอย่างกับลูกหมาจะไปสู้แรงผู้ชายตัวใหญ่ได้ไง
แต่จะอยู่เฉย ๆ ให้เขาย่ำยีแบบนี้ได้เหรอ แค่เขาเป็นใครก็ไม่รู้ขโมยจูบแรกเธอไปมันก็มากพอแล้ว
แล้วชายตรงหน้ายังป่าเถื่อนรุนแรงดูดกัดริมฝีปากจนบวมเจ่อขนาดนี้เขายังไม่มีท่าทีจะหยุดเลย
ตุ้บ!!!
“อั้ก!!”
พรึบ!!
ร่างบางรีบวิ่งหนีออกจากห้องน้ำ ปล่อยให้คนบ้าโรคจิตที่สองมือกุมเป้าหน้าเขียวซีดเมื่อเจอเข่าหญิงสาวแทงเข้าให้อย่างจัง
“นับดาว!! ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่! งานนี้เธอต้องรับผิดชอบรวมถึงชีวิตลูกกับเมียฉัน!!”
เสียงเข้มปนเจ็บร้าวเมื่อท่อนล่างเขาโดนทารุณด้วยข้อเข่าอย่างจัง
และนั่นมันยิ่งทำให้เขาแค้นใจอยากจะฆ่าเธอให้ตายตามลูกเมียไปเสียวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำ!
แต่การตายมันง่ายไปสำหรับผู้หญิงที่ชื่อ นับดาว!!!
